Ρε παιδιά!
ΡΕ.
ΠΑΙΔΙΑ.
Χρόνια και ζαμάνια.
Έλειψα από αυτό το βλόγκι.
Έλειψα πραγματικά, σχεδόν ένα χρόνο.
Αλλά γύρισα με τόσο καλά νέα που, ακόμα και αν σας ένοιαζε που έλειψα, θα με συγχωρούσατε.
Τώρα που δε σας νοιάζει κι όλας...
ουυυυυυυ
νερό κι αλάτι η απουσία (ψωμί κι αλάτι; τυρί και ψωμί; κορμί κι αλάτι; πως είναι αυτή η έκφραση;)
ΤΙ ΝΕΑ ΣΑΣ ΕΧΩ; ΤΙ;;;
Γιατι πράγμα γκρινιάζω όοοοοοσα χρόνια έχω αυτό το βλόγκι;;
Εκτός από τα πάντα.
Γκρινιάζω για τη γαμωσχολή!
Ε-ΤΕ-ΛΕΙ-Ω-ΣΑ.
Τέλος μάγκες μου. Μετά από σαράντα κύμματα.
Μετά από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή.
Μετά από τουλάχιστον 5 διαφορετικά μαλλιά και σίγουρα 10 τετελεσμένες αποφάσεις να τα παρατήσω και να γίνω μοντέλο, το υπερ-underdog, η καλή μας Μπόμπα κατάφερε το ακατάφερτο. Πήρε πτυχίο ΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕ
Ένεκα αυτής της μεγάλης επιτυχίας, αυτού του σταθμού στη ζωή μου θα έλεγε κανείς, αποφάσισα να ξεσκονίσω το πληκτρολόγιο μου, να κάνω κράκ τα δαχτυλάκια μου και να παραθέσω μια ιστορική αναδρομή στα χρόνια μου ως "φοιτήτρια", τώρα που τα χω φρέσκα, για να χω να τα θυμάμαι όταν γεράσω.
Είστε ελεύθεροι να την κάνετε τώρα που είναι νωρίς γιατί σε λίγο θα σας ρουφήξει μια δύνη δημοσιογραφικής μαστοριάς, συσσωρευμένης απέχθειας και αξιαγάπητης υπερβολής.
Εγώ που λέτε πέρασα τις πόρτες αυτού του χαλάμαντρου που λέγόταν τότε κτίριο των ΕΜΜΕ το σωτήριο έτος 2011.
Άμεσα όποια χαρά φούσκωνε το στέρνο και το μυαλό μου, περί πανεπιστημίου με γκαζόν. μεγάλα αμφιθέατρα και γοητευτικούς μεγαλύτερους φοιτητές την έκανε με ελαφρα πηδηματάκια.
Ήμουν ένα αθώο κορίτσι, που το είχε κατεβάσει ο πατέρας του με το αυτοκίνητο για να εγγραφεί, επειδή εκείνη την μέρα είχαν απεργία τα μέσα (σημάδι απ το Θεό το λένε αυτό, αλλά ήμουν μικρή τότε και δεν είχα μάθει να τα αναγνωρίζω ακόμα).
Ξεκινώντας από αυτή τη μέρα, που ανέβηκα στη γραμματεία της Σταδίου 6, 7ος όροφος και κατάλαβα τι πάει να πει ΔΑΠ με σατέν πουκάμισο στην πόρτα, φως ψυχιατρείου και έλλειψη θέλησης για ζωή, η φοιτητική μου εμπειρία συνάντησε μόνο all time lows.
Θα κάνω rank τις top 3 στιγμές που αυτή η σχολή με έκανε να θέλω συνάμα να πεθάνω και να σκοτώσω όποιον σχετίζεται μαζί της.
1. Τότε που προσπάθησα να παραλλάβω μόνη μου τα βιβλία μου.
Μία φορά έγινε αυτό. Από τότε κι έπειτα ο αγαπητός κύριος που συγκατοικούμε και έχω ενημερωθεί πως έχει συμβάλει κάπως στην δημιουργία μου, αναλάμβανε να πάει να μου πάρει τα βιβλία και να μου τα φέρει στο σπίτι.
Έγω που λέτε, την πρώτη φορά που δήλωσα συγγράματα στον Εύδοξο ένιωσα ευεξία, γιατί ήταν το μόνο διαδικτυακό πράγμα που ήταν καλά οργανωμένο και κατά τι σύγχρονο.
Έχω κάνει λοιπόν σαν σωστό φυτό τις σημειώσεις μου, έχω εκτυπώσει χάρτες με τις οδούς, τις ώρες και τις μέρες και έχω συντάξει λεπτομερές πρόγραμμα που να είναι το πιο efficient.
Λησμόνησα όμως ότι πρόκειται για μένα, που μέχρι τότε είχα κυκλοφορήσει μόνο στο Γκάζι, στο Ψυρρή και στο Μοναστηράκι από κέντρο, και που οι ικανότητες προσανατολισμού μου μπορούν να συνοψιστούν ότι έχω χαθεί κάνοντας κύκλους δυο στενά δίπλα από το σπίτι μου.
Για να μη σας τα πολυλογώ είχα εκτυπώσει λάθος χάρτες και αντί να πάω στα Εξάρχεια όπου είναι όλα τα βιβλιοπωλεία για τα συγγράματα, κάπως περπάτησα από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, τρομοκρατήθηκα, μπήκα μέσα στα Hondos Center, και πήρα τηλέφωνο την μαμά μου να με σώσει, κάνοντας πάνω κάτω στις κυλιόμενες.
Τελικά πήρα ταξί από την Ομόνοια μέχρι το σπίτι μου, πλήρωσα 15 ευρώ και δεν πήρα ούτε ένα από τα βιβλία μου.
2. Τότε που συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα πως να δηλώνω μαθήματα.
Όχι ότι θα σοκάρω κανέναν, αλλά μπορώ με σιγουριά πλέον να πω ότι στη σχολή δεν έκανα ούτε έναν φίλο.
Τα γάμησε όλα η Μπόμπα πάλι παιδιά.
Ένιγουει, πέραν του ότι το 3ωρο φαντάζει μεγαλύτερος γολγοθάς όταν είσαι παντελώς μόνη σου, η απουσία ενός φίλου στη σχολή συνεπάγεται και άλλα πράγματα, ειδικά όταν είσαι εγώ και δεν πηγαίνεις ποτέ.
Για να καταλάβετε, επί πέντε χρόνια, ποτέ δεν πήγα μια φορά σε όλα τα μαθήματα του εξαμήνου μου. Μία ή δύο παρακολουθήσεις ήταν πάντα αρκετές για να πω "Τα παμε μάγκες, εγω και το κινητό μου θα σας δούμε στην εξεταστική".
Ε όταν είσαι τόσο αξιολάτρευτα σνόμπ, μερικές φορές η ενέργεια που βγάζεις στον κόσμο γυρνάει πίσω και σου σκάει μια ωραία, χωριάτικη, ανάποδη σφαλιάρα.
Κάπως έτσι στο πρώτο εξάμηνο της σχολής μου, δεν ήξερα πως να δηλώσω μαθήματα (όπως έμαθα με το δύσκολο τρόπο, γίνεται διαδικτυακά, με μια μέθοδο που είναι σατανικά σχεδιασμένη για να μην ξέρεις ποτέ 100% αν έχεις κάνει τη δήλωση σου), γεγονός που καταδίκασε την πιο οργανωμένη προσπάθεια παρακολούθησης μου (είχα πάει σε 4 από τα 6 μαθήματα), σε αποτυχία.
Όταν λέω αποτυχία εννοώ ότι έφτασα να έχω παρακολουθήσει ένα ολόκληρο εργαστήριο στο οποίο παίρναμε απουσίες, για να φτάσει το τέλος του εξαμήνου και να με ενημερώσουν ότι δεν είμαι πουθενά δηλωμένη.
Κάπως έτσι, πόνεσα που έπρεπε να ξαναπαρακολουθήσω εργαστήριο σχετικά με το πως να γράφεις στο WORD (ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ WORD) και ξεκίνησα την ένδοξη πορεία μου ως "φοιτήτρια" με 6 μαθήματα βερεσέ.
Σημειωτέον, μέχρι και την τελευταία εξεταστική, έδινα ακόμα αυτά τα μαθήματα του πρώτου καταραμμένου εξαμήνου.
3. Τότε που νόμιζα ότι έχω πάρει πτυχίο.
Μπορώ με σιγουριά να δηλώσω πως δεν έχω ξανανιώσει τόση ντροπή και απογοήτευση για τον εαυτό μου, όσο όταν βγήκα και γιόρτασα το πτυχίο μου τον Ιούνιο, μόνο για να συνειδητοποιήσω μερικές ώρες αργότερα, ότι το 1,2 που έγραψα στα Μαθηματικά τρίτης Λυκείου, ήταν πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικό των υπολογιστικών μου ικανοτήτων.
Εντάξει αντικειμενικά δε φταίει κανείς άλλος εκτός από μένα για αυτό το επικό φειλ, αλλά αξίζει να μοιραστώ μαζί σας το ψυχολογικό rollercoaster που βίωσα.
Πως από τη μια στιγμή στην άλλη πέρασα από το "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΑΙΑΜ" στο "ΠΩΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ;"
Ε τελος πάντων για να μη σας τα πολυλογώ γιατί δε το συνηθίζω, εγώ ήταν να φύγω τώρα το Σεπτέμβριο για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Αλλά πως έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, σήμερα είχα εισητήριο να την κάνω για την όμορφη, γκρί, γεμάτη ευκαιρίες και ωραία καφέ χώρα, και τώρα είμαι εδώ και γράφω αυτό.
Διότι έγινε κάτι πραγματικά ανεξήγητο.
Εγώ! Που είχα αρχείο Word για όλα τα μαθήματα. Με τις ετικέτες του, με το color coordination του . Με κατηγορίες, υποκατηγορίες, εξάμηνα, επιλογής, σεμινάρια, links για τις ύλες και υποσημειώσεις για τους καθηγητές, είχα μετρήσει λάθος τα μαθήματα και χρώσταγα ακόμα ένα επιλογής για πτυχίο.
Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, πως ένιωσα, πως χάθηκε η γης κάτω απο τα πόδια μου, τα μάτια μου ζούμαραν στους αριθμούς που δεν έβγαιναν και όλα άρχισαν να γυρίζουν πίσω μου.
Τόσο παρακαλετό σε καθηγητή, ποτέ μου δε φαντάστηκα τον εαυτό μου ικανό να το παράξει. Τόσο κλάμα, τόσο γλύψιμο, όλα σε μια προσπάθεια να τους πείσω να με λυπηθούν και να καταλάβουν ότι, αλήθεια, δεν είμαι καθυστερημένη, απλά παντελώς ανίκανη να κάνω πρόσθεση.
In hindsight, δε ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο.
Τέλος πάντων βρήκα έναν ευγενή καλοπροαίρετο καθηγητή, του οποίου το μάθημα είχα δηλώσει κατα λάθως κάποια στιγμή, συννενοηθήκαμε και του ζήτησα να δεχτεί να το δώσω, όπερ και εγένετο.
Αλλά η καλή μας Μπόμπα δεν αρκέστηκε σε αυτό, δεν ήθελε και να διαβάσει, γιατί πνευματικά είχε τελειώσει τη σχολή τον Ιούνιο.
Βρήκα με κάποιον, ακόμα για μένα περίεργο τρόπο, τα θέματα της εξέτασης, καθώς αυτός ο καθηγητής τον Σεπτέμβριο ξαναβάζει τα ίδια με τον Φεβρουάριο. Και όχι μόνο τα βρήκα, αλλά τα βρήκα και λυμμένα.
Φαντάζομαι πως φαντάζεστε ότι όλα ήταν γαμώ και πήρα και πτυχίο και τελείωσα και με 10αρακι ζεστό και λαχταριστό. ΦΕΥ! Σημειοτέον 10 δε πήρα πότε μου, γαμώ τη πουτάνα. Τεσπα, πάω εκεί που λέτε και ανακεφαλαιώνω:
1) Ξέρω τα θέματα
2)Ξέρω τις λύσεις
3)Είναι πολλαπλής επιλογής
4)Έχω σκονάκι τις λύσεις στο χέρι μου.
Και τι έρχομαι και κάνω;
Εγώ, αυτό το αποκορύφωμα της ανθρώπινης νοημοσύνης.
Ο Βασιλιάς του αυτισμού!
Λέω άντε μωρέ με τις μαλακίες τα χω μάθει απ έξω δε το κοιτάω κάν το σκονάκι.
Και ξεκινάει η δικιά σου: "αβαβββγγγ".
Σηκώνομαι, φεύγω λέω άντε γεια μαλάκες τα σκισα ολα. Και μέσα σε αυτή τη ζάλη αυτοθαυμασμού και υπερηφάνιας, λέω, δε κοιτάω και μία το σκονάκι να δω τι έκανα.
ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΑΔΑΦΑΚΑ, έχω μπερδέψει όλα τα β με γ και όλα τα γ με β.
ΕΥΤΥΧΩΩΩΩΣ που ο καλός κύριος το βρήκε στην ψυχούλα και του και νομίζοντας ακόμα ότι θα φύγω τώρα και όχι του χρόνου, μου έβαλε ένα πενταράκι κολαριστό και με έστειλε με τον τρόπο του στην ευχή της Παναγίας.
Και κάπως έτσι παιδιά μου, νομίζω με τον πιο ταιριαστό τρόπο για μια φοιτήτρια του βελινεκούς και του σθένους μου, έκλεισε ακόμα ένα κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής μου.
Ποιός ξέρει τι με περιμένει τώρα;
Ίσως μια μέρα να βρω δουλειά.
Αχ τι ωραία θα περάσουμε τότε, που θα έχω άλλο πράγμα να γκρινιάζω.ΧΑΡΜΑ
Αντίο ΕΜΜΕ. Δε θα μου λείψεις καθόλου.
ΡΕ.
ΠΑΙΔΙΑ.
Χρόνια και ζαμάνια.
Έλειψα από αυτό το βλόγκι.
Έλειψα πραγματικά, σχεδόν ένα χρόνο.
Αλλά γύρισα με τόσο καλά νέα που, ακόμα και αν σας ένοιαζε που έλειψα, θα με συγχωρούσατε.
Τώρα που δε σας νοιάζει κι όλας...
ουυυυυυυ
νερό κι αλάτι η απουσία (ψωμί κι αλάτι; τυρί και ψωμί; κορμί κι αλάτι; πως είναι αυτή η έκφραση;)
ΤΙ ΝΕΑ ΣΑΣ ΕΧΩ; ΤΙ;;;
Γιατι πράγμα γκρινιάζω όοοοοοσα χρόνια έχω αυτό το βλόγκι;;
Εκτός από τα πάντα.
Γκρινιάζω για τη γαμωσχολή!
Ε-ΤΕ-ΛΕΙ-Ω-ΣΑ.
Τέλος μάγκες μου. Μετά από σαράντα κύμματα.
Μετά από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή.
Μετά από τουλάχιστον 5 διαφορετικά μαλλιά και σίγουρα 10 τετελεσμένες αποφάσεις να τα παρατήσω και να γίνω μοντέλο, το υπερ-underdog, η καλή μας Μπόμπα κατάφερε το ακατάφερτο. Πήρε πτυχίο ΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕΟΕ
Ένεκα αυτής της μεγάλης επιτυχίας, αυτού του σταθμού στη ζωή μου θα έλεγε κανείς, αποφάσισα να ξεσκονίσω το πληκτρολόγιο μου, να κάνω κράκ τα δαχτυλάκια μου και να παραθέσω μια ιστορική αναδρομή στα χρόνια μου ως "φοιτήτρια", τώρα που τα χω φρέσκα, για να χω να τα θυμάμαι όταν γεράσω.
Είστε ελεύθεροι να την κάνετε τώρα που είναι νωρίς γιατί σε λίγο θα σας ρουφήξει μια δύνη δημοσιογραφικής μαστοριάς, συσσωρευμένης απέχθειας και αξιαγάπητης υπερβολής.
Εγώ που λέτε πέρασα τις πόρτες αυτού του χαλάμαντρου που λέγόταν τότε κτίριο των ΕΜΜΕ το σωτήριο έτος 2011.
Άμεσα όποια χαρά φούσκωνε το στέρνο και το μυαλό μου, περί πανεπιστημίου με γκαζόν. μεγάλα αμφιθέατρα και γοητευτικούς μεγαλύτερους φοιτητές την έκανε με ελαφρα πηδηματάκια.
Ήμουν ένα αθώο κορίτσι, που το είχε κατεβάσει ο πατέρας του με το αυτοκίνητο για να εγγραφεί, επειδή εκείνη την μέρα είχαν απεργία τα μέσα (σημάδι απ το Θεό το λένε αυτό, αλλά ήμουν μικρή τότε και δεν είχα μάθει να τα αναγνωρίζω ακόμα).
Ξεκινώντας από αυτή τη μέρα, που ανέβηκα στη γραμματεία της Σταδίου 6, 7ος όροφος και κατάλαβα τι πάει να πει ΔΑΠ με σατέν πουκάμισο στην πόρτα, φως ψυχιατρείου και έλλειψη θέλησης για ζωή, η φοιτητική μου εμπειρία συνάντησε μόνο all time lows.
Θα κάνω rank τις top 3 στιγμές που αυτή η σχολή με έκανε να θέλω συνάμα να πεθάνω και να σκοτώσω όποιον σχετίζεται μαζί της.
1. Τότε που προσπάθησα να παραλλάβω μόνη μου τα βιβλία μου.
Μία φορά έγινε αυτό. Από τότε κι έπειτα ο αγαπητός κύριος που συγκατοικούμε και έχω ενημερωθεί πως έχει συμβάλει κάπως στην δημιουργία μου, αναλάμβανε να πάει να μου πάρει τα βιβλία και να μου τα φέρει στο σπίτι.
Έγω που λέτε, την πρώτη φορά που δήλωσα συγγράματα στον Εύδοξο ένιωσα ευεξία, γιατί ήταν το μόνο διαδικτυακό πράγμα που ήταν καλά οργανωμένο και κατά τι σύγχρονο.
Έχω κάνει λοιπόν σαν σωστό φυτό τις σημειώσεις μου, έχω εκτυπώσει χάρτες με τις οδούς, τις ώρες και τις μέρες και έχω συντάξει λεπτομερές πρόγραμμα που να είναι το πιο efficient.
Λησμόνησα όμως ότι πρόκειται για μένα, που μέχρι τότε είχα κυκλοφορήσει μόνο στο Γκάζι, στο Ψυρρή και στο Μοναστηράκι από κέντρο, και που οι ικανότητες προσανατολισμού μου μπορούν να συνοψιστούν ότι έχω χαθεί κάνοντας κύκλους δυο στενά δίπλα από το σπίτι μου.
Για να μη σας τα πολυλογώ είχα εκτυπώσει λάθος χάρτες και αντί να πάω στα Εξάρχεια όπου είναι όλα τα βιβλιοπωλεία για τα συγγράματα, κάπως περπάτησα από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, τρομοκρατήθηκα, μπήκα μέσα στα Hondos Center, και πήρα τηλέφωνο την μαμά μου να με σώσει, κάνοντας πάνω κάτω στις κυλιόμενες.
Τελικά πήρα ταξί από την Ομόνοια μέχρι το σπίτι μου, πλήρωσα 15 ευρώ και δεν πήρα ούτε ένα από τα βιβλία μου.
2. Τότε που συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα πως να δηλώνω μαθήματα.
Όχι ότι θα σοκάρω κανέναν, αλλά μπορώ με σιγουριά πλέον να πω ότι στη σχολή δεν έκανα ούτε έναν φίλο.
Τα γάμησε όλα η Μπόμπα πάλι παιδιά.
Ένιγουει, πέραν του ότι το 3ωρο φαντάζει μεγαλύτερος γολγοθάς όταν είσαι παντελώς μόνη σου, η απουσία ενός φίλου στη σχολή συνεπάγεται και άλλα πράγματα, ειδικά όταν είσαι εγώ και δεν πηγαίνεις ποτέ.
Για να καταλάβετε, επί πέντε χρόνια, ποτέ δεν πήγα μια φορά σε όλα τα μαθήματα του εξαμήνου μου. Μία ή δύο παρακολουθήσεις ήταν πάντα αρκετές για να πω "Τα παμε μάγκες, εγω και το κινητό μου θα σας δούμε στην εξεταστική".
Ε όταν είσαι τόσο αξιολάτρευτα σνόμπ, μερικές φορές η ενέργεια που βγάζεις στον κόσμο γυρνάει πίσω και σου σκάει μια ωραία, χωριάτικη, ανάποδη σφαλιάρα.
Κάπως έτσι στο πρώτο εξάμηνο της σχολής μου, δεν ήξερα πως να δηλώσω μαθήματα (όπως έμαθα με το δύσκολο τρόπο, γίνεται διαδικτυακά, με μια μέθοδο που είναι σατανικά σχεδιασμένη για να μην ξέρεις ποτέ 100% αν έχεις κάνει τη δήλωση σου), γεγονός που καταδίκασε την πιο οργανωμένη προσπάθεια παρακολούθησης μου (είχα πάει σε 4 από τα 6 μαθήματα), σε αποτυχία.
Όταν λέω αποτυχία εννοώ ότι έφτασα να έχω παρακολουθήσει ένα ολόκληρο εργαστήριο στο οποίο παίρναμε απουσίες, για να φτάσει το τέλος του εξαμήνου και να με ενημερώσουν ότι δεν είμαι πουθενά δηλωμένη.
Κάπως έτσι, πόνεσα που έπρεπε να ξαναπαρακολουθήσω εργαστήριο σχετικά με το πως να γράφεις στο WORD (ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ WORD) και ξεκίνησα την ένδοξη πορεία μου ως "φοιτήτρια" με 6 μαθήματα βερεσέ.
Σημειωτέον, μέχρι και την τελευταία εξεταστική, έδινα ακόμα αυτά τα μαθήματα του πρώτου καταραμμένου εξαμήνου.
3. Τότε που νόμιζα ότι έχω πάρει πτυχίο.
Μπορώ με σιγουριά να δηλώσω πως δεν έχω ξανανιώσει τόση ντροπή και απογοήτευση για τον εαυτό μου, όσο όταν βγήκα και γιόρτασα το πτυχίο μου τον Ιούνιο, μόνο για να συνειδητοποιήσω μερικές ώρες αργότερα, ότι το 1,2 που έγραψα στα Μαθηματικά τρίτης Λυκείου, ήταν πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικό των υπολογιστικών μου ικανοτήτων.
Εντάξει αντικειμενικά δε φταίει κανείς άλλος εκτός από μένα για αυτό το επικό φειλ, αλλά αξίζει να μοιραστώ μαζί σας το ψυχολογικό rollercoaster που βίωσα.
Πως από τη μια στιγμή στην άλλη πέρασα από το "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΑΙΑΜ" στο "ΠΩΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ;"
Ε τελος πάντων για να μη σας τα πολυλογώ γιατί δε το συνηθίζω, εγώ ήταν να φύγω τώρα το Σεπτέμβριο για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Αλλά πως έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, σήμερα είχα εισητήριο να την κάνω για την όμορφη, γκρί, γεμάτη ευκαιρίες και ωραία καφέ χώρα, και τώρα είμαι εδώ και γράφω αυτό.
Διότι έγινε κάτι πραγματικά ανεξήγητο.
Εγώ! Που είχα αρχείο Word για όλα τα μαθήματα. Με τις ετικέτες του, με το color coordination του . Με κατηγορίες, υποκατηγορίες, εξάμηνα, επιλογής, σεμινάρια, links για τις ύλες και υποσημειώσεις για τους καθηγητές, είχα μετρήσει λάθος τα μαθήματα και χρώσταγα ακόμα ένα επιλογής για πτυχίο.
Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, πως ένιωσα, πως χάθηκε η γης κάτω απο τα πόδια μου, τα μάτια μου ζούμαραν στους αριθμούς που δεν έβγαιναν και όλα άρχισαν να γυρίζουν πίσω μου.
Τόσο παρακαλετό σε καθηγητή, ποτέ μου δε φαντάστηκα τον εαυτό μου ικανό να το παράξει. Τόσο κλάμα, τόσο γλύψιμο, όλα σε μια προσπάθεια να τους πείσω να με λυπηθούν και να καταλάβουν ότι, αλήθεια, δεν είμαι καθυστερημένη, απλά παντελώς ανίκανη να κάνω πρόσθεση.
In hindsight, δε ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο.
Τέλος πάντων βρήκα έναν ευγενή καλοπροαίρετο καθηγητή, του οποίου το μάθημα είχα δηλώσει κατα λάθως κάποια στιγμή, συννενοηθήκαμε και του ζήτησα να δεχτεί να το δώσω, όπερ και εγένετο.
Αλλά η καλή μας Μπόμπα δεν αρκέστηκε σε αυτό, δεν ήθελε και να διαβάσει, γιατί πνευματικά είχε τελειώσει τη σχολή τον Ιούνιο.
Βρήκα με κάποιον, ακόμα για μένα περίεργο τρόπο, τα θέματα της εξέτασης, καθώς αυτός ο καθηγητής τον Σεπτέμβριο ξαναβάζει τα ίδια με τον Φεβρουάριο. Και όχι μόνο τα βρήκα, αλλά τα βρήκα και λυμμένα.
Φαντάζομαι πως φαντάζεστε ότι όλα ήταν γαμώ και πήρα και πτυχίο και τελείωσα και με 10αρακι ζεστό και λαχταριστό. ΦΕΥ! Σημειοτέον 10 δε πήρα πότε μου, γαμώ τη πουτάνα. Τεσπα, πάω εκεί που λέτε και ανακεφαλαιώνω:
1) Ξέρω τα θέματα
2)Ξέρω τις λύσεις
3)Είναι πολλαπλής επιλογής
4)Έχω σκονάκι τις λύσεις στο χέρι μου.
Και τι έρχομαι και κάνω;
Εγώ, αυτό το αποκορύφωμα της ανθρώπινης νοημοσύνης.
Ο Βασιλιάς του αυτισμού!
Λέω άντε μωρέ με τις μαλακίες τα χω μάθει απ έξω δε το κοιτάω κάν το σκονάκι.
Και ξεκινάει η δικιά σου: "αβαβββγγγ".
Σηκώνομαι, φεύγω λέω άντε γεια μαλάκες τα σκισα ολα. Και μέσα σε αυτή τη ζάλη αυτοθαυμασμού και υπερηφάνιας, λέω, δε κοιτάω και μία το σκονάκι να δω τι έκανα.
ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΑΔΑΦΑΚΑ, έχω μπερδέψει όλα τα β με γ και όλα τα γ με β.
ΕΥΤΥΧΩΩΩΩΣ που ο καλός κύριος το βρήκε στην ψυχούλα και του και νομίζοντας ακόμα ότι θα φύγω τώρα και όχι του χρόνου, μου έβαλε ένα πενταράκι κολαριστό και με έστειλε με τον τρόπο του στην ευχή της Παναγίας.
Και κάπως έτσι παιδιά μου, νομίζω με τον πιο ταιριαστό τρόπο για μια φοιτήτρια του βελινεκούς και του σθένους μου, έκλεισε ακόμα ένα κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής μου.
Ποιός ξέρει τι με περιμένει τώρα;
Ίσως μια μέρα να βρω δουλειά.
Αχ τι ωραία θα περάσουμε τότε, που θα έχω άλλο πράγμα να γκρινιάζω.ΧΑΡΜΑ
Αντίο ΕΜΜΕ. Δε θα μου λείψεις καθόλου.
