ΥΟ μα νιγκααααζ!
Τι κάνετε;;
Εγώ βαριέμαι.
Όπως θα διαπιστώσετε, δυστυχώς για εσάς, στην συνέχεια.
Βασικά θέλω να μοιραστώ έναν-δυο προβληματισμούς μου.
Ακούστε τι πρόβλημα έχω,
οταν ξυπνάω το "πρωί" θέλω
να ανοίξω το λάπτοπ και να χαθώ στους απέραντους κόλπους του ιντερνετικού
σύμπαντος.
Αυτό κάνω λοιπόν.
Γιατί άμα θέλω κάτι εγώ;
Το κάνω.
Καμιά φορά.
Ωραία, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ιδού ο προβληματισμός.
Θέλω να ανοίξω το λάπτοπ, αλλά επειδή είμαι αργόσχολη και δεν περιμένω
ας πούμε email, επίσης δεν παρακολουθώ κάποιο συγκεκριμένο σαιτ ειδήσεων και εν
γένει, για να μην μακρηγορώ, δεν κάνω κάτι σοβαρό, εκτός από το να μπαίνω στο
facebook και στο youtube, οι "δουλειές" μου τελειώνουν γρήγορα.
Αλλά εγώ θέλω να ακούσω μουσική.
Αλλά δεν έχω να κάνω τίποτα για να την ακούω έτσι, ως ένα γλυκό
background.
Και στενοχωριέμαι.
Μετά παίζω candy crush, αλλά όταν τελειώνουν οι ζωές, χάνω και εγώ
ένα κομμάτι από την δικιά μου ζωή.
*Drama Queen!*
Και δεν έχω κάτι να δω στο διαδίκτυο αλλά θέλω να ακούσω μουσική.
Καμιά φορά έχω σκεφτεί ακόμα και να μην τσεκάρω τα σοσιαλ μιντια
μου από το ipod όταν ξυπνάω το πρωί και είμαι ακόμα στο κρεβάτι, ώστε να έχω
πιο πολλά να δω όταν κάτσω στο λαπτοπ.
ΤΟΣΟ μακριά είμαι διατεθειμένη να φτάσω.
Δευτερευόντως, καθώς βγάλαμε το φλέγον ζήτημα από την μέση,
θέλω
να σας μιλήσω για τους από πάνω μου.
Αν το διαβάζετε, ελπίζω να πάθετε κάτι κακό.
Οι από πάνω μου, είναι μια οικογένεια πέντε ατόμων.
Ένας μπαμπάς, σπανίως είναι σπίτι οπότε τον αφήνω απ' έξω,
μια "μαμά"
και τρεις απότοκοι του Βελζεβούλ.
Λοιπόν, δεν υπερβάλω αλλά μα τον θεό, νιώθω σαν τον Mr. Heckles, από
τα φιλαράκια, που κοπάναγε με την σκούπα το ταβάνι.
Ένα τσακ απέχω από αυτό.
Δεν μπορώ και σας διαβεβαιώνω πως έχω προσπαθήσει,
να κατασκευάσω ένα λογικό σενάριο που να περιλαμβάνει:
καθημερινή χρήση
τρυπανιού,
χοροπηδητό,
κάποιου είδους σφαιρικό αντικείμενο που σέρνεται κατά μήκος
του σπιτιού
κάθε μέρα,
όλη μέρα
και τρέξιμο.
Σημειωτέον ότι τα παιδιά έχουν περάσει πλέον την αντιπαθητική ηλικία,
που μόλις έχουν αρχίσει να περπατάνε και να μιλάνε,
και ήλπιζα ότι
έχουν αποκτήσει την ικανότητα να παραμείνουν σταθερά για κάποια χρονική
περίοδο.
Επίσης εκτός από την ψύχωση τους να ανοίγουν τρύπες , φωνάζουν
ΔΙΑΡΚΩΣ!
Αυτή η κυρία που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται μαμά , όταν κάνει
την αντιπαθητική παρατήρηση:
" Τι έκανες εκεί;;;; Θα θυμώσει τώρα η μαμά!".
Τι μιλάς στο τρίτο πρόσωπο μωρέ, λες και είσαι ο Ιούλιος Καίσαρας;;!
Τέλος πάντων, αυτή η κυρία, πρέπει να τα μισεί τα παιδιά της παρά πολύ,
ίσως περισσότερο από εμένα,
γιατί δεν μπορείτε να διανοηθείτε σε τι ντεσιμπέλ έχει φτάσει η φωνή
της όταν τα μαλώνει.
Πιθανώς να γκρεμίζουν κάτι με την τεράστια μπάλα που πηγαινοφέρνουν.
Πάντως έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάθε φορά που ακούω το τρυπάνι, ανοίγει
μια τρυπά σε μια ντουλάπα και τοποθετεί ακόμα ένα καρφί στην πόρτα, μέχρι να φτάσει
τελικά στην Μέκκα της τιμωρίας: το δωμάτιο με τα καρφιά από την Ματίλντα.
Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να πάρω το Χαμόγελο του παιδιού, αλλά φοβάμαι
ότι η οργή της θα στραφεί κατά πάνω μου και δεν το θέλω αυτό.
Αυτά για σήμερα.
Συγνώμη που σας υπέβαλα σε αυτή την δοκιμασία.
Φιλιά, χχ!
