.

Δεκεμβρίου 07, 2013

20 YEARS OF BOMBA!

Φίλοι μου, γειά σας!
Στο μεσοδιάστημα της απουσίας μου από το βλογκι, πολλά έχουν αλλάξει.
Είμαι πλέον 20 χρονών.
Μπήκε το δυο μπροστά, κλάψ'τα Χαράλαμπε!
Στις 30 του μηνού έγινε αυτό, μην αρχίσετε τώρα τα χρόνια πολλά και τα κλάματα.
Θα το θυμάμαι και στα δικά σας γενέθλια.
Τεσπα.
Για να γιορτάσω αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός αποφάσισα να εργαστώ για να βγάλω το ψωμί μου.
Έχω αποφασίσει ότι για να μην ειμαι μαλακιστήρι όπως συνήθως, καθότι ειμαι πλέον μια ώριμη και ψωμωμένη ΓΥΝΑΙΚΑ, θα δώσω μια- δυο βδομάδες στον βούρκο, που αποτελεί τον εργασιακό μου χώρο, πρωτού τον βρίσω ανελέητα και του βάλω φωτιά.
Όχι, δεν έχω σχηματίσει ακόμα ολοκληρωμένη άποψη.
Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Εφόσον δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για το γουρουνοτροφείο στο οποίο αναγκάζομαι να παρίσταμαι κάθε μέρα και να κάνω το δουλικό για ένα κάρο λαϊκιές βλαχάρες, θα σας μιλήσω για την γενεθλιακή μου εμπειρία.
Για αυτό το πέρασμα από την νεανική ζωή, στον πραγματικό κόσμο.
Για αυτή την ψυχολογική και συνταρακτική εμπειρία που πρόκειται να αλλάξει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Όλα ξεκίνησαν ένα πιθανότατα πανέμορφο πρωινό, στις 30 Νοεμβρίου του 1993, σωτήριου έτους 1993.
Η μητέρα μου με γέννησε και όλοι χάρηκαν.
Εννοείται ότι οι νοσοκόμες έμειναν άφωνες από το πόσο όμορφο και αγγελικό μωρό ήμουν, μία μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν ξαναμίλησε ποτέ!
Ήρθε η παιδίατρος, με εξέτασε και έμεινε και εκείνη έκπληκτη από το πόσο ανατομικά τέλεια ήμουν!
Μετά είπε ότι θα γίνω ψηλή και νταρντάνα σαν την ίδια.
Έπεσε πολύ έξω.
Ακόμα δεν την έχω συγχωρέσει που έδωσε φρούδες ελπίδες στην μανούλα.

Τα χρόνια πέρασαν.
Μετά από τρία διαφορετικά νηπιαγωγεία, τα οποία άλλαζα σαν τα πουκάμισα γιατί δεν έμενα ευχαριστημένη από την εξυπηρέτηση πελατών
και ένα δημοτικό, από το οποίο έχω να θυμάμαι εξαιρετικά πράγματα, όπως έναν φίλο μου να μου κοπανάει το κεφάλι στον τοίχο επειδή τον έλεγα Βανδή όλη μέρα επειδή είχε βάλει σιδεράκια,
ή όπως μια αξιαγάπητη φίλη μου από την Αυστραλία η οποία έκανε επιδεικτικά κωλοδάχτυλο σε μια κοπέλα που δεν συμπαθούσαμε,
ή όπως εμένα και την φίλη μου την Ειρήνη να ρωτάμε μια χοντρή κοπέλα γιατί δεν ρουφάει την κοιλιά της και μετά να μας λέει ότι την ρουφάει και μετά να την αφήνει ελεύθερη και μετά να συνειδητοποιούμε ότι όντως την ρουφούσε
και άλλα αξιομνημόνευτα τέτοια σκηνικά,
έφτασα στην περίοδο της ζωής μου, οπού όλοι θα έπρεπε να θέλετε να με ξέρετε και να κάνουμε παρέα.

Το γυμνάσιο.
Τα είχα όλα υπολογισμένα.
Θα γινόμουν φίλη με τα κουλ παιδιά στο σχολείο.
Και ποιος είναι σωστότερος δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση από το να προσποιούμαι ότι ακούω πανκ- ροκ και συγχρόνως να φοράω προσχεδιασμένα συνολάκια που θύμιζαν γραμματέα με την κακή έννοια, ή ίσως βιβλιοθηκάριο, ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο κακό;
Ενδεικτικά αναφέρω σύνολο που έχει αφήσει ιστορία: γυαλιά στραβωμάρας, ενώ δεν χρειαζόντουσαν αλλά τα φορούσα όπως και να έχει γιατί έχω πολύ στυλ ρε παιδί μου, σακάκι χρώματος γκρι-καφέ του εμετού ( ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟ πάντοτε) κάποιου είδους μπλουζάκι σε αντίστοιχους τόνους και από κάτω, το αποκορύφωμα, κοτλέ φαρδιά καφέ παντελόνα, με σατέν ζώνη με κάποιου είδους κινέζικη παράσταση πάνω.
Και ένιωθα και πολύ κουλ επίσης, καθώς άκουγα Bad Religion με το mp3 μου αρκετά δυνατά για να το ακούνε τα κουλ παιδιά και συνάμα αρκετά δυνατά για να κουφαθώ.
Επίσης είχα και άλλο ένα θρυλικό συνολάκι το οποίο έδινε έμφαση στις στιλιστικές μου ικανότητες και στο φυσικό ένστικτο που διαθέτω στον συνδυασμό χρωμάτων: πράσινη παπαγαλί βερμούδα, με πράσινο παπαγαλί μπλουζάκι και wait-for-it πράσινα παπαγαλί all star. 
Ντονατέλα φάε την σκόνη μου!

Με κάποιον τρόπο που δεν έχω ακριβώς κατανοήσει ακόμα, κατάφερα όντως να γίνω φίλη με τα κουλ παιδιά, οπότε μετά σταμάτησα να συμπεριφέρομαι σαν σούργελο.
Εντάξει όχι εντελώς, πέρασα μια φάση που ήμουν έτσι: 



Πέρα από αυτό όμως, όλα κύλισαν ομαλά.
Σημειωτέον: τα κουλ παιδιά προφανώς και δεν ήταν κουλ, αλλά πάντα πρέπει να ελπίζεις να κάνεις παρέα με κάποιον μεγαλύτερο στο σχολείο.

Με τον καιρό λοιπόν, για να μην σας τα πολυλογώ, κατάλαβα ότι δεν μου πάνε οι αφέλειες, κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να προσπαθώ για το ντύσιμο μου στο σχολείο, κατάλαβα ότι πολύ σπάνια θα υπάρξουν όντως κουλ παιδιά στον σχολικό χώρο και κυρίως ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείς να είσαι συμπαθητική προς όλους, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιο wannabe ημίτσουλο από τις μικρότερες τάξεις που θα σε βρίζει πατόκορφα γιατί θεωρεί ότι της έχεις κάνει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν την ξέρεις καν. Γκούχ-Γκουχ, δεν ξερώ τι ήταν αυτό...

Στο λύκειο είχα πάλι τις στιγμές μου, οι οποίες αυτή την φορά περιελάμβαναν κυρίως απειλές στους διαδρόμους από διάφορες κοπέλες όπως: " Δάφνη θα φας πποοοολυ ξύλο" ή "Καλά Δάφνη, μια μέρα θα φας πολύ πούτσο!", καθώς και φήμες ότι έχω μια κολλητική αρρώστια.
Γενικά ήμουν πάντα πολύ συμπαθής και αγαπητή.

Πέρασε ο καιρός, πέρασε μαζί του και το λύκειο!
Βγήκα σχεδόν αλώβητη από την όλη διαδικασία, ειδικά αν λάβουμε υπ' όψιν μας το τι κατάρες είχα φάει.
Μια μόνο είχε αποτέλεσμα, καθώς μια περίοδο οπού κάποια κοπέλα μου έστελνε μηνύματα και με έβριζε, έπεσα δυο φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα. 
Κατά τ' άλλα, καλά.

Από το πανεπιστήμιο δεν έχω να σας πω πολλά, τρία χρόνια "σπουδάζω", ζήτημα να έχω παει 15 φορές στην σχολή.
Καλά μου φαίνεται όμως. Τα παιδιά συμπαθέστατα.
Καλά, βασικά βλάκες θα ναι και αυτοί, αλλά μέχρι να τους γνωρίσω δεν προτρέχω σε συμπεράσματα.
Χαρά στο κουράγιο τους πάντως, είναι δυο-τρεις που και τις 15 φορές που έχω παει τους έχω πετύχει.
Σχεδόν έχουμε πει τα ονόματά μας.

Και με τούτα και με κείνα, αγαπητοί μου αναγνώστες, έφτασα να ειμαι 20 χρονών. 
Και τι κατάλαβα; 
Σίγουρα να μην φοράω πράσινο παπαγαλί σε, περισσότερα από ένα, ρούχα σε κάθε ντύσιμο.
Αυτά είχα να σας πω για σήμερα. 
Αν δεν ήταν αργά θα σας έδειχνα και φωτογραφικό υλικό, αλλά τώρα βαριέμαι να ψάχνω.
Τέλος!
ΤΖΙΤΖΙ ΚΙΟΥΚΙΟΥ ΜΠΑΙΜΠΑΙ!



Δεν υπάρχουν σχόλια: