.

Ιανουαρίου 14, 2014

My Incapable Body.


Λοιπόν, πάλι βαριέμαι.
Δεν ξερώ τι έχω πάθει.
Περνάω την φάση της μεγαλύτερης ανίας που έχω περάσει ποτέ.
Απλά ξυπνάω, φτιάχνω τσάι και ξαναξαπλώνω γιατί κρυώνω.
Βαριέμαι ακόμα και να φάω.
Βαριέμαι να κάνω πολλά πράγματα.
Τι μπορεί να έχω πάθει;
Τι να κάνω για να το ξεπεράσω αυτό;
Αι νιντ γιορ χελπ πλιζ.

Εχθές σε ένα μακρύ σέσιον ενδοσκόπησης, κάπου ανάμεσα στο να κοιμάμαι στις 9 το βράδυ βλέποντας Family Guy και στο να βαριέμαι μέχρι και να σηκωθώ να κατουρήσω, αποφάσισα γιατί έχω ένα σώμα που είναι κατά βάση άχρηστο.

1. Είμαι πολύ κοντή.

Αντικειμενικά αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα.
Δεν φτάνω να πιάσω πράγματα από ράφια.
Στην τάξη όποτε σηκωνόμουν όλοι γελούσαν πριν καν αρχίσω να γράφω.
Προσπαθούσα να γράψω όσο πιο ψηλά μπορούσα για να σκάσουν.
Αλλά μετά κουραζόταν το χέρι μου και σιγά σιγά η πρόταση έπαιρνε την κατιούσα.

Κάθε πρωί υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να θεωρηθώ ουσιαστικά ανάπηρη, καθώς όποτε κάποιος κλείνει και την πάνω κλειδαριά της μπαλκονόπορτας, ξεκινάω την μέρα μου χοροπηδώντας σαν βλαμμένη μέχρι να φτάσω να ξεκλειδώσω. 
Απλά για να μπει φως στο δωμάτιο.
Such a struggle.

Δεν βρίσκω παντελόνι που να μου κάνει, γιατί εκεί που θα έμπαινε το μπούτι μιας φυσιολογικής κοπέλας εμένα μπαίνει η γάμπα μου και εν γένει όλα είναι παράξενα και πρέπει να τα κονταίνω.

Στις συναυλίες δεν βλέπω ποτέ τίποτα, σε σημείο που δεν ξέρω πλέον καν γιατί πάω.
Σοβαρά, δεν βλέπω απολύτως τίποτα.
Απλά ειμαι εκεί και βλέπω την πλάτη του μπροστινού μου.
Ο οποίος με την τύχη που έχω, είναι συνήθως 2,10 και 100 κιλά.
Γενικά έχω πρόβλημα.

2. Έχω υπερβολικά μικρά χέρια.


Συγκριτική μελέτη του αντίχειρά μου σε σχέση με ένα δίευρω.

Δεν προλαβαίνουν να αρχίσουν τα δάχτυλα μου και έχουν τελειώσει.
Προφανώς είναι κουραστικό, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω πολλά πράγματα συγχρόνως, 
αλλά κυρίως γιατί όταν πίνω μεγάλη μπύρα φαίνομαι αστεία.



Attenti al Gatto! 

Σημαντικός ο gatto μην τον ξεχνάτε.


3. Έχω παράξενα κολλήματα με τα νούμερα.

Όσο αστείο και αν σας ακούγεται, όταν έγινα αρκετά μεγάλη για μπορώ να φοράω νούμερο 38 παπούτσι, χωρίς να το εξετάσω, επειδή η μαμά μου φορούσε 38, αποφάσισα ότι και εγώ φοράω 38.
Με αποτέλεσμα να ψωνίζω παπούτσια νούμερο 38 για αρκετά χρόνια.
Δηλαδή μέχρι πέρσι που είχε μείνει ένα τελευταίο ζευγάρι vans που ήθελα, νούμερο 36, είπα να το δοκιμάσω και μου έκανε.
Και από τότε ανακάλυψα ότι τελικά δεν φοράω 38, αλλά 36.

Και τότε πολλά πράγματα ξεκαθαρίστηκαν στο κεφάλι μου.
Πράγματα όπως το γιατί μου ήταν πάντα τα παπούτσια μου μεγάλα και γιατί μου μπαινοέβγαιναν.
Ή γιατί στις γόβες μου πάντα έβαζα μισό κιλό βαμβάκι μπροστά για να σφηνώσουν τα ποδιά μου μέσα και να μην βγαίνουν σε κάθε βήμα.

Όπως στην πρώτη μου παρέλαση με τακούνια, την οποία κάναμε στο Μαρούσι, το οποίο έχει μόνο πεζόδρομους με πέτρες και μου έβγαιναν τα παπούτσια σε κάθε δεύτερο βήμα και έμενα πίσω και παραλίγο να πέσει η μπάντα πάνω μου.

Γενικά η μαμά μου πρέπει να τα πολύ περήφανη όταν ερχόταν να με δει στην παρέλαση.
Τελευταία λόγω ύψους και να μου φεύγουν τα παπούτσια.
Και με το κούρεμα playmobile.
Σίγουρα έλεγε στις διπλανές μαμάδες " Πωωωπω κοίτα το καημένο το κοριτσάκι πως παει" για είναι υπεράνω πάσης υποψίας.

Σε αντίστοιχο κλίμα, για όλο το γυμνάσιο και αρχές λυκείου, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι φοράω large γιατί φοβόμουν ότι αν βάλω πιο μικρό νούμερο και δεν μου κάνει θα ντραπώ και θα πέσω σε κατάθλιψη.
Οπότε φορούσα τα μεγάλα, που με έκαναν να νιώθω μικροσκοπική.
Άσχετα που έμοιαζα σαν κεφτές από μακριά.


4. Δεν μπορώ να κάνω ότι κάνουν οι άλλοι.

Δυστυχώς για τους φίλους μου και για το ανθρώπινο είδος, διότι δεν ειμαι και ο τύπος που δεν θα γκρινιάζει, ειμαι ανίκανη να σκαρφαλώσω, να πηδήξω κάγκελα, να τρέξω για πολύ ώρα και εν γένει να λειτουργήσω σε καταστάσεις που απαιτούν σωματική δράση χωρίς προειδοποίηση.
Θέλω τον χρόνο μου να το επεξεργαστώ και να το προσαρμόσω στο αστείο που έχω για φυσική κατάσταση.
Επομένως ήμουν όπως όλοι φανταστήκαμε, το: " Παιδιά, περιμένετε και την Δάφνη".
Ευτυχώς είχα πάντα κάποιον καλό φίλο που θα με σήκωνε και θα με πέταγε μέσα από τα κάγκελα, θα μου κουβαλούσε την βαλίτσα ή την τσάντα και θα μου έκανε παρέα όταν έμενα τελευταία.

Πλέον απλά δεν το αναφέρω, παίρνω τον χρόνο μου και τους προλαβαίνω μετά, τρέχοντας όταν δεν κοιτάνε και κάνοντας ότι μιλάω στο τηλέφωνο.

Pure genius.


5. Δεν έχω αντίληψη του χώρου.

Ή κάτι άλλο που να μπορεί να εξηγήσει το γιατί δεν μπορώ να πάρω σωστά τις στροφές στο σπίτι.
Πάντα την παίρνω νωρίς την στροφή και βρίσκω σε τοίχους, σε πόρτες, σε πετούγιες, σε τραπέζια.
Γενικά κάπου κοπανάω.
Και κάπως έτσι συλλέγω μελανιές και μετά έχω την κλασική κρίση, "από που ήρθε αυτή η μελανιά;".


Καμιά φορά την έχω και δυο φορές μέσα στην ίδια μέρα, γιατί ξεχνάω ότι την είδα.

Γεγονός που με φέρνει στο έκτο και τελευταίο αποδεικτικό στοιχειό της ανικανότητας μου:


6. Δεν έχω μνήμη.

Αυτό μπορεί να λειτουργήσει θετικά αλλά και αρνητικά για τους γυρω μου.
Θετικά γιατί όταν δανείζω λεφτά ή πράγματα, το ξεχνάω την στιγμή που το κάνω και δεν τα ζητάω ποτέ πίσω.
Αρνητικά γιατί αν μου ζητήσει κάποιος να κάνουμε κάτι μαζί ή να κάνω κάποια δουλειά, θα το ξεχάσω 100%.
Πρέπει να αρχίσω να αφήνω σημειώματα στον εαυτό μου σαν την Ντένη Μαρκορά.
Προφανώς και στο σχολείο υπήρχε πρόβλημα με τα απέξω.
Για να μάθω οτιδήποτε απ 'έξω έπρεπε να το διαβάσω 10 φορές, μέχρι να πετύχω την μια, την καλή, που όντως διαβάζω και δεν σκέφτομαι τι έφαγα χθες, να το πω στον εαυτό μου, να το γράψω και να το φωτογραφήσω στο μυαλό μου σαν κατανομή σελίδας, γιατί αλλιώς δεν γινόταν τίποτα.
Δυσκολία μόνο.



Και κάπως έτσι είναι παιδιά μου, η ζωή μέσα στο σώμα της Μπόμπας.
Και δεν έπιασα καν τις συναισθηματικές αναπηρίες που έχω.
Και αυτές αν είναι πολλές και περισσότερο θλιβερές.
Ας μείνουμε προς το παρόν σε αυτές τις αναπηρίες.
Και το ορκίζομαι, δεν κάνω πλάκα.
Όλα αυτά είναι αλήθεια.
Και τα βιώνω εδώ και πολύ καιρό.
Γι' αυτό μην μου ξαναπεί γιατί ειμαι όπως ειμαι.
Έχω νεύρα από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που κοιμάμαι.
Κάπου πρέπει να ξεσπάω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: