Σας Συμπαθώ Απλά Δεν Φαίνεται.

Μια λίστα από πράγματα που δεν μπορώ να σας περιγράψω:

Της Δάφνης Μπόμπα

1) Την χαρά που νιώθω όταν έχει για πρώτη φορά λίγη δροσιά μετά το καλοκαίρι και μπορώ και επίσημα να ξαναβάλω μακρυμάνικα, ζακέτες, κάλτσες, μακριά παντελόνια και κλειστά παπούτσια.

2) Το πόσο μεγάλο μίσος μπορώ να νιώσω για τις γάτες μου, όταν ξυπνάω το πρωί και κάτι μυρίζει παράξενα και ανακαλύπτω τελικά ότι έχουν χέσει την τουαλέτα.

3) Τα νεύρα που μου προκάλει ο εκάστοτε άγνωστος που μου λέει να χαμογελάσω λίγο, ή να μην κοιτάω έτσι "γιατί τρομάζει ο κόσμος" ή που με ρωτάει τι έπαθα όταν δεν κάνω απολύτως τίποτα με το πρόσωπο μου.

Και με αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός που εμπίπτει στην κατηγορία 3 θα ήθελα να σας μιλήσω λίγο για μένα, παρ'ότι δεν το συνηθίζω.

Έγω που λέτε, πάσχω από πολλές ημιφανταστικές ασθένειες και σύνδρομα που συναντάω σε φωτογραφίες του Tumblr που γράφουν από κάτω " Now You Know".

Παρά το γεγονός ότι ενδέχεται αυτές οι ψυχολογικές ασθένειες να μην είναι πραγματικές, ξέρω ένα πράγμα που είναι πραγματικό. Στα Αγγλικά ονομάζεται Resting Bitch Face. Στα Ελληνικά δεν νομίζω να υπάρχει κάποια ενδεδειγμένη ονομασία, όποτε θα το ονομάσω, "Το Πρόσωπο Μου".

Το RBF, είναι ένα σύνδρομο κατά το οποίο ο πάσχοντας όταν είναι ανέκφραστος μοιάζει στον υπόλοιπο κόσμο σαν να κοιτάει στα μάτια τον χειρότερο εχθρό του.

Ή σαν να ματιάζει. Γενικά, κάτι.

Στο Urban Dictionary ορίζεται ως: a person, usually a girl, who naturally looks mean when her face is expressionless, without meaning to.

Και η δικιά μου εκδοχή αυτού του προβλήματος, δυστυχώς δεν είναι καθόλου διακριτική.

Εκ μέρους όλων εμάς που πάσχουμε από αυτή την ΜΑΣΤΙΓΑ και γιατί με πνίγει το δίκιο θα ήθελα να πω τα εξής:

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν, εκτός αν έχω. Αν τύχει δηλαδή και μου έχεις πάρει κάτι που ήθελα, δεν είναι του προβλήματος, όντως σε κοιτάω έτσι.

Όταν γελάω, δεν ειρωνεύομαι, όντως γελάω. Συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές.

Δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα το " Τελικά είσαι καλή, στην αρχή μου φαινόσουν πολύ μαλακισμένη". Απλά σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν ακόμα για μένα, την εικόνα που είχες και εσύ στην αρχή. Και μετά αμβισβητώ τα πάντα και κλαίω σε εμβρυακή στάση στο κρεβάτι μου.

Είναι εξοντωτική η προσπάθεια της προσποίησης ενός χαμόγελου, απλά και μόνο για να μην νομίζει κάποιος ότι είμαι θυμωμένη μαζί του.

Τα interviews είναι πραγματικός άθλος, για να καταφέρεις να δείξεις ότι απλά θέλεις την δουλειά και δεν είσαι κάποιο ξιπασμένο ζώον που νομίζει ότι είναι πολύ ανώτερη από την θέση της πωλήτριας.

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστείτε, εσείς οι άλλοι, οι τυχεροί, τι πάει να πει να προσπαθείς να έχεις μια φυσιολογική έκφραση στο πρόσωπο σου αλλά αυτό απλά να σε γράφει και να κάνει ότι θέλει, δηλαδή τίποτα. Και αν κατα τύχη κάποιο νεύρο πάρει μπρος, να μην δημιουργείται μια γαλήνια έκφραση, αλλά μια εικόνα που παραπέμπει σε συνδυασμό δυσκοιλιότητας και ρεψίματος.

Καταλαβαίνω ότι με κοιτάτε τρομαγμένα γιατί νομίζετε ότι κρίνω κάθε εκατοστό της υπαρξής σας. Δεν λέω ότι είναι απόλυτα ψέμα αυτό, αλλά κάποιες φορές κοιτάω κάτι γιατί μου αρέσει. Είναι άδικο να λαμβάνω βλέμματα απέχθειας  όταν σκέφτομαι " Τι ωραία παπούτσια". ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ!

Είμαι και εγώ άνθρωπος και το " Η φίλη σου γιατί με κοιτάει έτσι", με πονάει. Πολύ. 

Επίσης δεν είμαι αυστηρή, δεν παρεξηγούμαι εύκολα, καταλαβαίνω τα αστεία σας και έχω συναισθήματα. Όχι πολλά, μην το χέσουμε. Αλλά τα βασικά τα καταφέρνω αν είσαι καλός μαζί μου.

Το Resting Bitch Face είναι πραγματικότητα και είναι εδώ!

Είναι μαζί μου εδώ και πολλά χρόνια και αυτός ο ρατσισμός που βιώνω πρέπει να σταματήσει!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ RBFS!

ΟΥΡΑ ΟΥΡΑ ΟΥΡΑ!