Δεν ξέρω αν έχετε υπ' όψιν σας, αγαπημένα μου Bomba Warriors, εκείνο το μάθημα, που διδαχθήκαμε γύρω στη 1η Γυμνασίου και κατά το οποίο, το προσφιλές Ελληνικό παιδαγωγικό σύστημα, μας έμαθε την διάκριση ανάμεσα στον Άνεργο και τον Άεργο.
Άνεργος, σου λέει, είναι αυτός που εργαζόταν προηγουμένως, προσπαθεί να βρει δουλειά, αλλά δεν μπορεί.
Άεργος από την άλλη, είναι αυτός που δεν εργάζεται και το κάνει απο επιλογή.
Η δικιά μου περίπτωση είναι ως συνήθως κάπου στη μέση.
Δηλαδή, έχω δουλέψει στο παρελθόν.
Άλλες φορες με επιτυχία, τις περισσότερες με παταγώδη αποτυχία (θα επιστρέψω σε αυτό).
Αλλά σίγουρα έχω δουλέψει.
Επίσης ψάχνω δουλειά.
Συγχρόνως βέβαια, δεν είμαι και διατεθημένη να κάνω ότιδηποτε απλά για να βρω μια δουλειά. Οπότε το λες και επιλογή το γεγονός, ότι δεν δουλέυω αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αλλά κάθομαι και γράφω αυτό το πράγμα.
Έχει περάσει κάμποσος καιρός από την τελευταία μου δουλειά, που διηρκεσε πάνω από 2 μέρες.
Και το φετινό μου πλάνο, είχε σε περίοπτη θέση την απόκτηση μιας θέσης που:
1) Να μου αρέσει
2) ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΩΝΕΙ
3) Να προσφέρει κάτι στο μελλοντικό μου βιογραφικό.
Θα μου πεις, όλοι αυτό ψάχνουν σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή.
Ε, μαζί με όλους και εγώ, απλά όπως όλοι ξέρουμε είμαι boarderline ψυχωτική όσον αφορά δύο πράγματα:
Την κριτική προς τον εαυτό μου και
Την αποτυχία του να ολοκληρώνονται κατα γράμμα τα πλάνα μου.
Οπότε κάθε μέρα που περνάει και δεν έχω δουλειά, είναι μια μέρα υποβόσκουσας κρίσης πανικού.
Ο λόγος που ήθελα διακαώς εφέτο να δοκιμάσω το ροδαλό και άβγαλτο κορμί μου στη φάμπρικα, είναι παραπάνω από ένας.
Αρχικά, θεωρώ πως οι ώρες που περνάω, λόγω έλλειψης κάποιου εξωτερικού ενδιαφέροντος, εντός σπιτιού και συγκεκριμένα εντός του δωματίου μου, έχουν αρχίσει να αγγίζουν τα όρια του εγκλεισμού.
Δευτερευόντως, έφτασα με τούτα και με κείνα στο να χρωστάω λίγα μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου μου, γεγονός που ανακυρρήσει μια νέα περίοδο φρικαρισμάτων στην ζωή μου, αυτών που θα σχετίζονται με το ότι πρεπει να βρω την κλιση μου και να γίνω καριερίστα και πλούσια.
Και τωρα που είπα πλούσια, δεν είμαι καθόλου αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οπότε κάτι έπρεπε να γίνει και για αυτό.
Έτσι λοιπόν που λέτε αγαπημένα μου παιδιά, επειδή η Μπόμπα όταν μιλάει δεν κλάνει, βγήκα δειλά δειλά, μετά το πέρας του θερινού μου yolαρίσματος, να βρω κάποιον, ομολογουμένως τυχερό, στον οποίο θα προσέφερα το αστείρευτο κασέ ταλέντων μου, προς κάποιο ποσό που θα με συντηρεί.
Φτάνω λοιπόν στην χειρότερη επαγγελματική εμπειρία που ανέφερα πιο πάνω.
Ε λοιπόν, μετά την πρώτη χλαπάτσα που έφαγα στη μούρη, όταν για λίγο νόμισα ότι βρήκα την δουλειά των ονείρων μου, και όλα για μια φορά πήγαιναν υπέροχα και θα πήγαινα καθημερινά στην Αγία Παρασκεύη για να μαγειρεύω με "γνωστό τηλεοπτικό σεφ",αλλά δεν έγινε ποτέ, όπως κάθε ώριμος ψυχολογικά άνθρωπος που ξέρει να διαχειρίζεται την απογοήτευση, δέχτηκα την πρώτη δουλειά που βρέθηκε στο διάβα μου.
Αυτή η δουλειά, ή αλλιώς κατάρα του Θεού στον άνθρωπο, ήταν η δουλεία 8ωρης πωλήτριας, σε ελληνικό, υπερβολικά υπερτιμημένο κατάστημα ρούχων στο Mall.
Έχοντας ξαναδουλέψει στο Mall, θα έπρεπε να έχω βάλει μυαλό.
Έχοντας δε ξαναδουλέψει ως πωλήτρια στο Mall, θα έπρεπε να έχω σταματήσει να ψωνίζω. Έχοντας τρε, ξαναδουλέψει ως 4ωρη πωλήτρια στο Mall, και έχοντας σιχτιρίσει πιο πολλές φορές απ όσες μπορεί να φαντασεί ο νους, θα έπρεπε να μην έχω δεχτεί ποτέ αυτή τη δουλειά.
Συμπληρωματικά με όλα τα αρνητικά αυτής της δουλειάς, που θα αναφέρω σε λίγο, ο μισθός για το κυριολεκτικό μπουρλώτο της καθημερινότητας σου, άγγιζε το ποσό των 410 ευρώ.
410 ευρώ για να μπαίνεις σε ένα ανήλιαγο τεράστιο τσιμεντένιο κουτί και να βγαίνεις μετά από 8 ώρες ανελέητης και επίπονα βαρετής ορθοστασίας, βράδυ, να γυρίσεις πτώμα σπίτι σου και να το επαναλλάβεις την επόμενη.
Δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ μου 8ωρο. Δεν είχα αντιληφθεί ποτέ τι σημαίνει να μην μπορεις να κάνεις τί-πο-τα άλλο στην μέρα σου, γιατι δουλέυεις. Και πραγματικά αναρωτήθηκα πως ζουν αυτές οι γυναίκες που το έκαναν αυτό πολλά χρόνια πριν από μένα, και που είναι η δουλειά τους μέχρι και σήμερα που ήταν 40 και 50 χρονών και που θα συνεχίσουν να την κάνουν μέχρι να βγούν στη σύνταξη.
Για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους, αντικειμενικά δεν είμαι φτιαγμένη για την καριέρα της πωλητριας.
Ειδικά με τον τρόπο που αυτό εννοείτο στο συγκεκριμένο κατάστημα, όπου έπρεπε να πάρεις την πελάτισσα παραμάσχαλα από την ώρα που μπαίνει στο μαγαζί και να την κάνεις να αγοράσει όσα πιο πολλά πράγματα μπορείς, λέγοντας γλειώδεις παπαριές όπως: "Αυτό είναι ΘΕΙΚΟ" ή "Αυτό το κομμάτι ΜΟΥ φεύγει παρα πολύ γρήγορα, πάρτε το τώρα που το βρήκατε".
-Να προσθέσω εδώ ότι αυτό είναι μεγάλο ψέμα, γιατί όπως παρατήρησα όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να συναναστραφω τόσο στενά με τόσους ανθρώπους, φρίκαρα και ζήτησα να με βάλουν στην αποθήκη, όπου μπορεί να ρίσκαρα την ζωή μου, ανεβασμένη σε σκάλες 3 μέτρων προσπαθόντας να στιβάξω 100 μπουφαν, αλλά αν μη τι άλλο ήμουν μόνη μου και δεν έπρεπε να μιλήσω σε κανέναν, κάθε πράγμα που λένε ότι φεύγει πάρα πολύ γρήγορα, υπάρχει σε 45 αντίτυπα λίγα μέτρα πιο κεί.-
Aaanyway, πέραν αυτών, ο χώρος που άφηνες τα πράγματα σου και το φαγητό σου, ντούμπλαρε σαν τουαλέτα. Δηλαδή ναι, εκεί που άφηνες το μπουφάν σου, λίγο να σου ξέφευγε το μανίκι, τσούπ σου πέφτε μέσα στη λεκάνη. Και επίσης τα ρούχα ήταν τόσο τραγικά, ακριβά και κιτς που ακόμα και αν προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ να αναγκάσω άνθρωπο να τα αγοράσει.
Να σημειώσω εδώ, ότι όταν σε στιγμές καγκουρογκλαμουριάς πέρσι την Πρωτοχρονιά αγόρασα ένα φόρεμα από εκεί, η τωρινή μου υπεύθυνη είχε φτάσει στο αποτρόπαιο σημείο να μου πει ότι έχω "Ωραία και μακριά πόδια" για να με πείσει να το αγοράσω.
Είμαι 1,55 και αν είναι να πεις κάτι για τα πόδια μου είναι ότι είναι μονίμως καλυμμένα με αγνώστου προελεύσεως μελανιές. Σίγουρα δεν είναι ούτε ωραία, ούτε ψηλά, ψεύτρα κατσαρίδα!
Τι έχει να κάνει λοιπόν, η αεργία με όλα αυτά;;
Παιδιά, κατάλαβα ότι όταν έχεις τόσο καιρό να συναναστραφείς με ανθρώπους σε καθημερινή βάση, χάνεις την ικανότητα σου να το κάνεις. Και ειδικά αν ξεκινάς με μια δυσλειτουργική βάση, η συναναστροφή καταλλήγει να μοιάζει τρομαχτική.
Η ανάγκη αυτής της δουλειάς να επικοινωνώ καθημερινά, τόσο πολύ, με τόσο κόσμο, να πουλάω πράγματα, να έχω στόχο πωλήσεων και όλα αυτά, με φρίκαραν σε τόσο ακραίο βαθμό που έπαθα τις χειρότερες κρίσεις πανικού της ζωής μου. Ανέβασα 39 πυρετό. Δεν μπορούσα να φάω (δηλαδή, για να μην μπορώ να φάω, νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι σε τι κατάσταση βρισκόμουν).
Γενικώς τρομοκρατήθηκα. Και ήταν ειλικρινής ο φόβος μου γιατι πραγματικά βγαίνω ελάχιστα από το δωμάτιο μου, ελλείψει κάτι που να με κάνει να θέλω να βγω και έχω ξεχάσει να φέρομαι.
Και όσο περνάει ο καιρός τόσο μένω εδω μέσα και όλο και πιο δύσκολο είναι να με κάνει κάτι να παρω την απόφαση να βγω έξω.
Και με τούτα και με κείνα παιδιά, οι σημαντικότερες προβληματικές της μέρας μου, έχουν καταλλήξει να είναι αν έβαλα πολύ σκόρδο στο φαί (στις περισσότερες περιπτώσεις η απάντηση είναι ναι), τι θα μαγειρέψω το μεσημέρι και αν θα δω πρώτα τα νέα επεισόδια των σειρών μου ή τα βίντεο των subscription μου στο Youtube.
Τις προάλλες σηκώθηκα 7,5 το πρωί, είδα πρωινάδικα, γιατί ξεκίνησε του Mega και ήθελα να δω τι θα πει ο Λιάγκας και πως είναι οι καινούργιοι, και έφτιαξα brownies στις 11 η ώρα το πρωί.
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΖΩΗ ΑΥΤΗ; ΟΧΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!
Στα θετικά της υπόθεσης, μπορώ με σιγουριά να πω ότι δεν θα ξαναεργαστώ ως πωλήτρια.
Επίσης μετά από το όλο σοκ της φάσης, έκανα ένα restart και ψιλοξεκόλλησα από το σπίτι μου και βγήκα αρκετά έξω.
Ε και εν τέλει, το έβαλα στόχο να βρω κάτι της προκοπής να κάνω για να μην ξαναχρειαστεί να μπω σε αυτή τη διαδικασία.
Αλλά να σκέφτομαι αν έβαλα πολύ σκόρδο στο φαί;;;!!
Ε όχι ρε πούστη μου.
ΤΟ ΣΚΟΡΔΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ! ΑΜΑ ΤΡΩΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΚΟΡΔΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΥΡΙΖΕ ΚΑΝΕΙΣ.
Motivational Food For Thought.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου